Als ik op mijn jeugd terug kijk dan herinner ik me niets dan liefde en geluk. Alles ging “volgens het boekje”, lieve ouders en familie, vrienden, school, alles ging perfect. En toch heb ik mezelf in die tijd wijsgemaakt dat ik minder waard was dan anderen.
Ik was dat kleine, iele jongetje met een bril, oogpleisters, beugel, en steunzolen. Dat ik behoorlijk verlegen was hielp natuurlijk ook niet echt. Als er al eens een meisje mij leuk vond, dan vond ik haar ook leuk, vooral omdat zij mij leuk vond.
Uiteindelijk vond ik iemand waarmee mijn droom uit leek te gaan komen: samen een gezin opbouwen. Ik wist niet beter dan dat het zo hoort, dus ik deed wat er van mij werd verwacht!
Helaas is dat waar “volgens het boekje” stopte…
De weg omlaag
De relatie bracht nogal wat spanning met zich mee. Ik had nooit geleerd om voor mezelf te zorgen en al helemaal niet om met ruzies om te gaan. Onze communicatie stijlen pasten niet echt bij elkaar. Toch trouwden we, want zo gaat dat.
De geboorte van onze eerste kindje was het mooiste wat me ooit was overkomen. Ik heb met tranen in mijn ogen naar mijn zoontje gekeken en voelde dat dit de reden van mijn bestaan was. Vier dagen later stortte mijn nieuw verkregen wereld in toen er iets mis bleek te zijn met zijn hart.
Traumatische situaties volgden elkaar in hoog tempo op. De onzekerheid of hij het zou overleven was op sommige momenten ondraaglijk groot. Maar hij overleefde het en we mochten na 3 open-hart operaties en 6 weken intensive care naar huis, niet wetend dat dit nog lang niet het einde was.
Ik ging in de zorgstand. Ik moest er zijn voor mijn zoon en mijn vrouw, die het er erg moeilijk mee had. De spanningen liepen verder op. Ik ging in de overlevingsstand en leefde op de automatische piloot. Elke dag, als ik eventjes rust had en mijn gedachten dwaalden af, zag ik mijn zoon doodgaan. Meerdere keren per dag, op allerlei verschillende manieren. Altijd was ik er bij en keek machteloos hoe hij uit mijn leven glipte.
Tijdens een beter moment raakte mijn vrouw weer zwanger. Het enige wat ik me nog kan herinneren uit die tijd is dat de spanning tijdens de zwangerschap ongekend hoog werd. Ruzies, dreigementen, fysiek geweld, ik liet het allemaal toe. Maar niets raakte me meer echt. Ik kon alleen nog maar observeren hoe ons huwelijk instortte.
Binnen twee jaar na de geboorte van onze dochter kwam ik er achter dat mijn vrouw haar geluk bij een ander had gevonden en moest ik de stekker uit ons huwelijk trekken, voordat de stekker uit mij werd getrokken. De zwaarste beslissing die ik ooit heb moeten maken. Dat ik dit mijn kinderen aan moest doen…
Er een einde aanmaken?
…zei ik tegen de psycholoog.
Nee hoor, maak je maar geen zorgen.
Ik ga door
voor mijn kinderen!
De weg kwijt
Als een kip zonder kop heb ik me, zodra mijn ex het huis uit was, gestort op een nieuwe relatie. Ik wou mijn gezin terug! Ondanks een enorme bindingsangst is me dat ook nog gelukt. Al snel woonden we samen en na enkele jaren kwam er nog een derde kindje.
Maar ook nu waren de spanningen vaak hoog, ik liep continu op mijn tenen. Mijn twee oudste kinderen waren hier de dupe van en al snel verviel ik in mijn oude patroon – de overlevingsstand. Na 11 jaar resulteerde ook dit weer in een scheiding.
Ik stond er alleen voor met 1 hond, 3 kinderen en 5 hypotheken. Het enige wat toen nog nodig was, was een tegenvaller op mijn werk. Tot nu toe was het altijd mijn stabiele basis, tot een nieuwe functie met meer verantwoordelijkheid mij over het randje duwde. Daar was dan eindelijk die burn-out.
Een goede vakantie gaf me tijdelijk rust en plezier en ik ging al snel weer aan de slag. Totdat daar de uitslag kwam van de onderzoeken van mijn oudste zoon, die jaar in jaar uit met problemen kampte op school, die via speciaal basis onderwijs op speciaal voortgezet onderwijs terecht kwam, die elke keer weggestuurd werd van stages, die het leven inmiddels helemaal zat was door het altijd maar moeten falen, falen en nog eens falen.
Hij bleek een hersenbeschadiging te hebben en binnen het autistische spectrum te vallen. Waar we nooit enige hulp konden vinden, gingen nu ineens alle deuren open. Hulpinstanties stonden te dringen om te helpen. “Wat fijn dat er nu eindelijk hulp is!”, zei iedereen tegen me. Maar ik keek terug op mijn leven en kon alleen maar denken: “Daar zijn ze mooi 16 jaar te laat mee” en stortte weer in.
Daar zat ik dan, heel veel dieper kon ik niet zinken. Met twee scheidingen, de geboorte trauma’s, het vreemdgaan, de fysieke en psychologische mishandeling en het totale falen van mijn droom had ik aardig wat te verwerken. Ondertussen moest ik er zijn voor mijn kinderen en al hun problemen. Ik hield meer ballen hoog dan ik kon tellen maar voelde helemaal niets meer. Mijn eigenwaarde was lager dan ooit. Laag? Het bestond niet eens meer. Ik was niets.
Dus jij hebt de geboorte van je zoon nooit verwerkt, twee scheidingen nooit verwerkt, en jij wilt “gewoon weer gelukkig zijn”?
…zei de psycholoog tegen mij.
Oke, duidelijk. Bedankt.
De weg omhoog
Geen idee hoe ik alles een plekje moest geven, besloot ik dat ik gewoon meer leuke dingen moest gaan doen. Het universum dacht daar echter anders over en dus begon de Corona periode. “Ga jij maar lekker helemaal alleen thuis zitten en je shit verwerken” was de boodschap. Ik leerde de term huidhonger kennen en voelde die letterlijk aan mij vreten. Ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld.
Totdat ik een dame ontmoette, die mij leerde aandachtiger te communiceren. Ze wees me ook op mijn slachtofferrol, iets waar ik in eerste instantie heel boos van werd, maar ze had gelijk. Het leerde mij dingen anders te bekijken. Ze deed ook iets met Tantra en we brachten veel tijd door met heerlijke massages. Ontspanning, sensualiteit en genieten. Wat een combinatie!
Totaal onervaren deed ik alles op mijn gevoel, maar dat bleek nou juist precies mijn beste eigenschap te zijn. Ze nam me mee naar Tantra workshops waar oefeningen gedaan werden met het Wheel of Consent, voelen en grenzen aangeven. Het raakte me keihard. Ik leerde voelen, ik leerde dat ik grenzen had!
Van de ene workshop rolde ik in de andere, van die workshop kwam ik weer terecht op tantrische feestjes en festivals. Daar werd ik weer uitgenodigd voor volgende feestjes. Ik maakte dingen mee die ik niet kan beschrijven, dingen waarvan veel mensen niet eens weten dat het bestaat. Een hele nieuwe wereld ging er voor me open. Een wereld vol met lieve mensen!
De weg vooruit
Ik ging op zoek naar meer uitdaging, meer diepgang, en ging ook massage cursussen doen. ik voelde mezelf groeien en kwam langzaam uit dat diepe donkere dal. Ik werd langzaam steeds meer bewust van wat ik voelde, van wat ik dacht, van waarom ik zo dacht.
Ik leerde mezelf kennen.
Ook de mensen om mij heen begon het op te vallen. “Jij gaat wel erg lekker tegenwoordig he?”, merkten ze op. Ook in de tantrische wereld kwamen er steeds meer mensen op mij af. “Je hebt zo’n fijne energie” – ik heb het wel 100 keer moeten horen voordat ik het zelf een beetje ging geloven. Misschien was ik toch wel iets waard?
Ik leerde mezelf kennen als een gevoelsmens, iets wat ik nooit had verwacht. Ik ging zoveel voelen dat ik soms de energie door mijn lijf voelde gieren. Kundalini, of levensenergie, wat is het lekker!
Ik probeerde mijn trauma’s te verwerken, het verdriet er uit te gooien. Dat viel nog niet mee. De trauma’s verloren wel hun zwaarte, maar het verdriet bleef. Totdat ik eindelijk leerde dat ook dat oke is, het is een onderdeel van mij, het hoeft niet weg…
Ik leerde mezelf te accepteren
Op een bepaald moment besefte ik dat als je alleen maar doorgaat voor je kinderen, dat je dan dus eigenlijk niet meer door wou gaan. Een hard besef. Ik ging zien waar ik vandaan kwam, maar daardoor ook hoever ik al was gekomen.
Positieve ervaringen volgden elkaar in steeds sneller tempo op. Hoe meer verwachtingen ik losliet, hoe mooier het leven werd. Ik leerde vergeven. Ik leerde dankbaarheid. Ik leerde eindelijk dat de enige die mij minder waard vond dan anderen, was ik zelf. Ik ontving zo veel liefde van zo veel mensen dat ik het uiteindelijk toch echt moest geloven. Ik ben wat waard, ik heb zo veel moois te bieden. Mijn gevoeligheid is geen slechte eigenschap, maar mijn beste! Ik heb geen enorme rugzak met problemen, ik heb heel veel levens ervaring!
Ik leerde van mezelf te houden.
Is daarmee mijn pad gelopen? Ben ik nu totaal verlicht? Nee, daar geloof ik niet in. Sterker nog; hoe meer ik leer, hoe meer ik zie dat er nog meer te leren valt. Gelukkig, want jezelf ontwikkelen tot een betere versie van jezelf is het mooiste wat er bestaat.
…en dat gun ik iedereen!